8 maanden en 8000 kilometer verder
Blijf op de hoogte en volg Julia
01 September 2016 | Verenigde Staten, Seattle
Hoi iedereen!
Na bijna 8 maanden geen blog meer te hebben geschreven, heb ik besloten weer eens wat van me te laten horen op deze site.
Zoals de titel suggereert, heb ik mijn blog al 8 maanden niet geupdate, en zit ik 8000 kilometer verderop van Amsterdam. "Wat, 8000 kilometer? Kittery was toch zo'n 6000 kilometer verderweg??" Dat klopt. Ongeveer een maand geleden heb ik Kittery, tot mijn grote spijt moeten verlaten. Daarentegen ben ik wel terecht gekomen in het mooie Seattle, waar ik later meer over ga vertellen.
Tussen mijn laatste blog in Januari, en deze update, is natuurlijk heel veel gebeurd. Het eerste weekend van April zijn mama en Anton bij mij langsgeweest, om eens te zien hoe het huis eruit zag, en de familie was, waar ik woonde. Het was heel fijn om na een paar maanden eindelijk naar mijn moeder toe te kunnen rennen en haar een knuffel ter grote van 5 maanden te kunnen geven. Daarna natuurlijk Anton, die ik ondanks al onze plagerijen en soms frustraties toch ook wel heel erg gemist had. Het weekend ging natuurlijk veel te snel voorbij, en maandag ochtend, vergezeld met een ochtend humeur van hier tot Tokio, mocht ik mama en Anton naar het bus station brengen en uitzwaaien waarna zij met het vliegtuig naar California zijn gegaan. De vrijdag van de week erna mocht ik eindelijk ook op pad. De week met mama en Anton van San Francisco naar Los Angeles was heerlijk. Ontzettend genietend vloog de tijd weer voorbij, en mocht ik voor ik het wist al weer afscheid gaan nemen. Dit was erg moeilijk, ook omdat ik wist dat het minimaal tot halverwege November zou zijn.
Daarna kwamen al snel mijn verjaardag, die ik met Fiona heb doorgebracht bij het concert van The 1975 (was super!) en de zomervakantie om de hoek waarbij de jongens van halverwege Juni tot begin September geen school meer zouden hebben.
Begin July heb ik een lastig gesprek gehad met mijn gastouders, die ik, en waarschijnlijk ieder andere au pair, het liefst uit de weg zou willen gaan. Na een paar nachten er over geslapen te hebben, na veel overleg met mijn moeder, en na veel nadenken heb ik samen met hen besloten om in rematch te gaan. Deze beslissing was erg lastig, aangezien de kans groot is dat je in een heel ander gebied terecht komt, en ik al mijn vrienden en de jongens moest achterlaten, alles waar ik de afgelopen 8 maanden mijn tijd heb doorgebracht. En wat als je niet rematcht? Dan mag je lekker naar huis.
Ik was erg nerveus het laatste te moeten doen. Al was naar huis gaan niet bepaald een straf voor mij, ik was nog lang niet klaar in the United States als au pair, en al helemaal niet met reizen, dingen zien, en mensen ontmoeten. Gelukkig raakte ik al snel in contact met een super leuk en super lief gezin, waar ik na een dag of 5 mee matchte.
23 July was het dan eindelijk zo ver. Ik zou 's avonds naar Seattle vliegen, waar mijn nieuwe gastgezin woont! Ik was super nerveus, en daar bovenop kwam nog eens dat mijn vliegtuig een paar uur was vertraagd. Na een lange dag, en trage reis kwam ik dan eindelijk aan op Seattle-Tacoma airport en pikte mijn gastmoeder mij op. De volgende dag ontmoette ik mijn gastvader en mijn twee nieuwe gastkinderen, een jongen van 10, en een meisje van 6.
Ik wil dus in deze blog even laten weten dat het op het moment super goed met me gaat, en ik het hier erg naar mijn zin heb!
Spreek jullie later!
Kus
Na bijna 8 maanden geen blog meer te hebben geschreven, heb ik besloten weer eens wat van me te laten horen op deze site.
Zoals de titel suggereert, heb ik mijn blog al 8 maanden niet geupdate, en zit ik 8000 kilometer verderop van Amsterdam. "Wat, 8000 kilometer? Kittery was toch zo'n 6000 kilometer verderweg??" Dat klopt. Ongeveer een maand geleden heb ik Kittery, tot mijn grote spijt moeten verlaten. Daarentegen ben ik wel terecht gekomen in het mooie Seattle, waar ik later meer over ga vertellen.
Tussen mijn laatste blog in Januari, en deze update, is natuurlijk heel veel gebeurd. Het eerste weekend van April zijn mama en Anton bij mij langsgeweest, om eens te zien hoe het huis eruit zag, en de familie was, waar ik woonde. Het was heel fijn om na een paar maanden eindelijk naar mijn moeder toe te kunnen rennen en haar een knuffel ter grote van 5 maanden te kunnen geven. Daarna natuurlijk Anton, die ik ondanks al onze plagerijen en soms frustraties toch ook wel heel erg gemist had. Het weekend ging natuurlijk veel te snel voorbij, en maandag ochtend, vergezeld met een ochtend humeur van hier tot Tokio, mocht ik mama en Anton naar het bus station brengen en uitzwaaien waarna zij met het vliegtuig naar California zijn gegaan. De vrijdag van de week erna mocht ik eindelijk ook op pad. De week met mama en Anton van San Francisco naar Los Angeles was heerlijk. Ontzettend genietend vloog de tijd weer voorbij, en mocht ik voor ik het wist al weer afscheid gaan nemen. Dit was erg moeilijk, ook omdat ik wist dat het minimaal tot halverwege November zou zijn.
Daarna kwamen al snel mijn verjaardag, die ik met Fiona heb doorgebracht bij het concert van The 1975 (was super!) en de zomervakantie om de hoek waarbij de jongens van halverwege Juni tot begin September geen school meer zouden hebben.
Begin July heb ik een lastig gesprek gehad met mijn gastouders, die ik, en waarschijnlijk ieder andere au pair, het liefst uit de weg zou willen gaan. Na een paar nachten er over geslapen te hebben, na veel overleg met mijn moeder, en na veel nadenken heb ik samen met hen besloten om in rematch te gaan. Deze beslissing was erg lastig, aangezien de kans groot is dat je in een heel ander gebied terecht komt, en ik al mijn vrienden en de jongens moest achterlaten, alles waar ik de afgelopen 8 maanden mijn tijd heb doorgebracht. En wat als je niet rematcht? Dan mag je lekker naar huis.
Ik was erg nerveus het laatste te moeten doen. Al was naar huis gaan niet bepaald een straf voor mij, ik was nog lang niet klaar in the United States als au pair, en al helemaal niet met reizen, dingen zien, en mensen ontmoeten. Gelukkig raakte ik al snel in contact met een super leuk en super lief gezin, waar ik na een dag of 5 mee matchte.
23 July was het dan eindelijk zo ver. Ik zou 's avonds naar Seattle vliegen, waar mijn nieuwe gastgezin woont! Ik was super nerveus, en daar bovenop kwam nog eens dat mijn vliegtuig een paar uur was vertraagd. Na een lange dag, en trage reis kwam ik dan eindelijk aan op Seattle-Tacoma airport en pikte mijn gastmoeder mij op. De volgende dag ontmoette ik mijn gastvader en mijn twee nieuwe gastkinderen, een jongen van 10, en een meisje van 6.
Ik wil dus in deze blog even laten weten dat het op het moment super goed met me gaat, en ik het hier erg naar mijn zin heb!
Spreek jullie later!
Kus
-
01 September 2016 - 07:57
Sandra:
Knap hoe je met die tegenslag bent omgegaan Juul. Hele mooie tijd gewenst bij je nieuwe gezin. Liefs Mama
-
01 September 2016 - 23:02
Marco:
Weer extra avontuurlijk om naar Seattle te gaan. Goed om zo een frisse start te maken. Ik hoop dat je er een mooie, onvergetelijke tijd mag beleven en veel vrienden zal maken. Groet, Marco -
02 September 2016 - 11:40
Anje:
Ha Julia,
Wat fijn om te lezen dat het super goed met je gaat! We worden zo af en toe door je moeder op de hoogte gehouden. Vooral over jullie heerlijke vakantie samen!
Heel veel succes bij het nieuwe gezin en veel plezier met Seattle ontdekken.
En je krijgt op afstand een knuffel van Meike en Jasper.
Groetjes Anje -
03 September 2016 - 19:36
Anton:
Lieve Juul,
Hoezo plagerijen? Ik plaag nooit!
Jij begon toch altijd :-)
Ik mis je en hoe je altijd zo lekker op de kast gaat.
Kom maar snel weer terug.
Liefs, Anton -
08 September 2016 - 07:51
Edith:
He Juultje stoer meisje!
Wat een ontwikkelingen maak jij door. Fijn dat het goed gaat. Hoop dat je gauw weer dik in de vrienden zit. Geniet. dikke knuffel van Edith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
