Koude handen en natte voetjes
Blijf op de hoogte en volg Julia
13 Januari 2016 | Verenigde Staten, Kittery
Toen ik hier voor het eerst kwam, heb ik gelijk het beroemde verhaal mogen aanhoren van Ilja en de overstroming in de basement. Omdat de basement dus half onder grond niveau zit, en het hier toch wel regelmatig regent zit hier een pomp die automatisch aangaat zodra het waterpeil te hoog wordt. Deze pomp zorgt ervoor dat het water die in de grond onder de basement zit wordt weggepompt. Vorig jaar, na een heftige regenbui, begaf hij het en werd Ilja wakker met een laag water van 5 inch ongeveer.
Afgelopen maandagochtend stapte ik met mijn slaperige hoofd uit mijn bed niet alleen op de vloer, maar ook in een laag water. Deze indrukwekkende gebeurtenis zal zich blijkbaar voortzetten als een traditie en misschien ook wel ontgroening, voor je jezelf een au pair mag noemen ;). Nu zit ik hier, dinsdagavond op mijn bed (jaja, in de basement) met een stuk of 3/4 ventilatoren en een hoge verwarming om het water uit de vloer te krijgen. Het water op het oppervlak is gelukkig verdwenen maar die natte sokken zal deze week nog wel even blijven haha.
Ook is de winter hier behoorlijk toegeslagen. Waar ik dit jaar helaas geen witte Kerst in Amerika heb mogen meemaken, kwam er een paar dagen daarna toch wel een hele hoop sneeuw. Weet niet precies of de structuur hier altijd anders is maar deze sneeuw plakte niet echt dus er konden geen sneeuwballen gemaakt worden. Toch hebben de jongens zich gelukkig erg vermaakt. Doordat het ook gelijk zo koud werd, bevroor de sneeuw al snel tot een dikke laag ijs en werd lopen wat lastiger. Nogals heb ik er erg van genoten en ik hoop dat er binnenkort weer een nieuwe laag sneeuw valt!
Ook wilde ik het in deze blog nog even hebben over een grote eigenschap van mij, en niet het meest positief: ik ben koppig! De eerste vraag die je krijgt te horen als je verteld dat je binnenkort 12 maanden gaat doorbrengen in een dorpje 6000 km verderop, is: 'En je familie dan, ga je die niet missen?' Mijn standaard antwoord daarop was altijd: 'Neuh, die zie ik wel weer als ik terugkom. Ik red me wel in me uppie.' Toen ik Kerst veilig was doorgekomen zonder heimwee, was ik wél erg opgelucht. Dat schijnt altijd het moeilijkste te zijn als je van huis bent, maar dat viel bij mij wel mee. Ik was te naief.
Daar zat ik dan, Nieuwjaarsdag, in me eentje te janken in de basement. Skypen met het thuisfront waar mijn moeder, Anton, Emma, Jonathan en Sebas aanwezig waren en Marjoleine ook nog zou aanschuiven. Dat moment is het lastigste moment tot nu toe geweest, om te zien hoe zij daar met zijn alle waren en ik hier in mijn eentje. Begrijp me niet verkeerd, het is hier hartstikke gaaf en ik geniet van iedere seconde die ik hier doorbreng! Maar dat is denk ik wel wat ik altijd het moeilijkste zou blijven vinden: net als jij gaan mensen ook door met hun leven. En als ik terugkom, is het eenmaal anders dan hoe het was toen ik wegging.
Maar 'no worries', het gaat hartstikke goed met me, ik heb het hier erg naar mijn zin en ik geniet volop. Misschien was het ook wel een beetje karma hoor, omdat ik zo koppig ben ;)
Tot snel!
Afgelopen maandagochtend stapte ik met mijn slaperige hoofd uit mijn bed niet alleen op de vloer, maar ook in een laag water. Deze indrukwekkende gebeurtenis zal zich blijkbaar voortzetten als een traditie en misschien ook wel ontgroening, voor je jezelf een au pair mag noemen ;). Nu zit ik hier, dinsdagavond op mijn bed (jaja, in de basement) met een stuk of 3/4 ventilatoren en een hoge verwarming om het water uit de vloer te krijgen. Het water op het oppervlak is gelukkig verdwenen maar die natte sokken zal deze week nog wel even blijven haha.
Ook is de winter hier behoorlijk toegeslagen. Waar ik dit jaar helaas geen witte Kerst in Amerika heb mogen meemaken, kwam er een paar dagen daarna toch wel een hele hoop sneeuw. Weet niet precies of de structuur hier altijd anders is maar deze sneeuw plakte niet echt dus er konden geen sneeuwballen gemaakt worden. Toch hebben de jongens zich gelukkig erg vermaakt. Doordat het ook gelijk zo koud werd, bevroor de sneeuw al snel tot een dikke laag ijs en werd lopen wat lastiger. Nogals heb ik er erg van genoten en ik hoop dat er binnenkort weer een nieuwe laag sneeuw valt!
Ook wilde ik het in deze blog nog even hebben over een grote eigenschap van mij, en niet het meest positief: ik ben koppig! De eerste vraag die je krijgt te horen als je verteld dat je binnenkort 12 maanden gaat doorbrengen in een dorpje 6000 km verderop, is: 'En je familie dan, ga je die niet missen?' Mijn standaard antwoord daarop was altijd: 'Neuh, die zie ik wel weer als ik terugkom. Ik red me wel in me uppie.' Toen ik Kerst veilig was doorgekomen zonder heimwee, was ik wél erg opgelucht. Dat schijnt altijd het moeilijkste te zijn als je van huis bent, maar dat viel bij mij wel mee. Ik was te naief.
Daar zat ik dan, Nieuwjaarsdag, in me eentje te janken in de basement. Skypen met het thuisfront waar mijn moeder, Anton, Emma, Jonathan en Sebas aanwezig waren en Marjoleine ook nog zou aanschuiven. Dat moment is het lastigste moment tot nu toe geweest, om te zien hoe zij daar met zijn alle waren en ik hier in mijn eentje. Begrijp me niet verkeerd, het is hier hartstikke gaaf en ik geniet van iedere seconde die ik hier doorbreng! Maar dat is denk ik wel wat ik altijd het moeilijkste zou blijven vinden: net als jij gaan mensen ook door met hun leven. En als ik terugkom, is het eenmaal anders dan hoe het was toen ik wegging.
Maar 'no worries', het gaat hartstikke goed met me, ik heb het hier erg naar mijn zin en ik geniet volop. Misschien was het ook wel een beetje karma hoor, omdat ik zo koppig ben ;)
Tot snel!
-
13 Januari 2016 - 07:02
Emma:
<3 -
13 Januari 2016 - 07:49
Sandra:
Dat inzicht heeft de reis je in ieder geval opgeleverd Juul:-)
Daar doen sommige mensen hun hele leven over.
Hou je taai schat. Het gaat hardstikke goed!
Liefs Mama
-
13 Januari 2016 - 08:16
Anton:
Leuk verhaal, Juul! Wel schrikken, om zo wakker te worden. Ik had je gezichtsuitdrukking wel willen zien!
En ik kijk uit naar je volgende aflevering in zelf analyse. Deze smaakte naar meer!
Ik mis die koppigheid van je! Xxx -
14 Januari 2016 - 01:21
Edith:
nog even Juul en dan kun je schaatsen naast je bed. Ik zou een paar friese doorlopers en laarzen naast mijn bed zetten. Gelukkig dat het goed gaat kanjertje. xx
-
17 Januari 2016 - 11:13
Anton:
Ervaring aan het ontbijt aan de Van der Heydenlaan.
Langzaam maar zeker verdwijnen de curiosa uit het ontbijt beeld. Allemaal 'souvenirs' die me elke dag (als ik hier ben) weer verbinden met Julia: reuze XXL-hagelslag, megapak vruchtenhagel, pak witte chocolade hagel, vreemde 'kussentjes' voor in je yoghurt (brrr...niet in de melk zoals Juul ze at!), een bergje candy-bars gevonden op haar verlaten kamer, verwaarloosde scheermesjes in de badkamer....
We eten ons dapper door alle vreemde goedjes heen en maken langzaam potje voor potje, doosje voor doosje alles leeg. Toch wel gek zometeen (als alles op is) hoe Julia dan voor een tweede keer vertrokken is. Snif. X -
22 Januari 2016 - 20:30
Pien Dronkers:
Hoi lieve Julia<
Wat een spannend bericht van jou.
Overstroming in jouw appartement!!
Heb je klompen bij je ??
Je bent wel dapper hoor.
heimwee is naar vooral als je weet dat iedereen thuis zit en jij niet!
Maar jij hebt een TOP-ervaring!
Iets wat je je hele leven niet zult vergeten!
Met ons is het goed. Gelukkig gezond!
Nou veel liefs en sterkte voor jou van ons beiden,
Gerrit en Pien -
24 Februari 2016 - 10:24
Oma Zeeland:
Lieve Julia,
Hoe gaat het nu met je?
Ik heb je een email gestuurd, dat vind ik makkelijker.
Heb je mijn bericht ontvangen?
Ik zou het leuk vinden om te horen hoe het nu met je gaat.
Kusjes van oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
